« حسنک کجایی» تو گروه !!!
همیشه آنلاین نباشیم
احتمالاً در جمع‌های خانوادگی به‌کرات مشاهده کرده باشید که جماعت فامیل، جماعت سربه‌زیری شده‌اند! البته نه به معنای اخلاقی آن؛ بلکه به این معنی که دائماً سر در گوشی‌های تلفن همراه خود دارند و وظیفه خطیر مدیریت گروه‌های مجازی و بدست آوردن اطلاعات ناب و درجه‌یک را بر عهده دارند. این وضعیت همه‌جایی و نسبتاً همه‌گیر است. بودن با تلفن همراه و به‌اصطلاح امروزی on بودن در اتوبوس، مترو، بر سر سفره، سر کلاس درس یا حتی بعضاً سر سجاده نماز نشان از اهمیت این موضوع برای افراد دارد. سؤال اساسی اینجاست که آیا قرار است فضای مجازی که با تلفن همراه امکان دسترسی به آن همه‌زمانی و همه‌مکانی شده است، همه ابعاد زندگی ما را تحت‌الشعاع قرار دهد؟ ساحت‌های دیگر زندگی ما چه می‌شود؟ بی‌تأثیری این فضا، خوش‌خیالی خطرناکی است. برای مقابله با آسیب‌های آن، چه باید کرد؟
بعضی موقع‌ها آنلاین نباش!
کنار گذاشتن فضای مجازی برای آدمی که بخواهد دست از زندگی امروزی بردارد کار خوبی است؛ اما آیا همه افراد می‌توانند مانند چنین فردی زندگی کنند؟ مسلماً پشت پا زدن به امکانات فضای مجازی سیاستی بزدلانه برای فرار از آن است و راهکار مناسبی برای مقابله با آسیب‌های آن بشمار نمی آید.این کار در رویکردهای معطوف به رسانه، از زمره واکنش های بدبینانه و منفعلانه محسوب می شود. در مقابل، رویکرد صحیح آن است که با شناخت درست امکانات و آسیب‌های فضای مجازی برای استفاده صحیح از آن برنامه داشته باشیم. باید بدانیم قرار نیست فضای مجازی همه وقتمان را بگیرد. باید بدانیم دانشی که از فضای مجازی به دست می‌آید دانشی سطحی و سست‌بنیاد است. خوب است برای کارهای دیگرمان نیز زمانی را اختصاص دهیم. مطالعه، گردش، فرصت با خود تنها بودن، رسیدگی به خانواده، تربیت صحیح فرزندان و اموری این‌چنینی اهمیت زیادی دارند و نباید آنها را فدای فضای مجازی کنیم.
بهتر است برخی اوقات وای فای گوشی خود را خاموش کنیم و سپس وضعیت خود را ببینیم. آنگاه راه های بسیاری برای پرکردن وقت خود خواهیم یافت. برای نمونه می توانیم زمانی را به کتابخونی اختصاص دهیم. افرادی که با ما زندگی می‌کنند، انسان هستند و نیاز به عاطفه و توجه دارند. سؤال اینجاست که چرا باید ارتباط با خانواده و نزدیکان خود را فدای ارتباط با دستگاه تلفن همراه کنیم؟ قباحت این امر آن‌مقدار بدیهی است که نیازی به توضیح ندارد اما چه کنیم که جذابیت فضای مجازی چیز دیگری است!
استفاده محدود و مفید
یکی از راه‌های عملی استفاده صحیح از رسانه به‌صورت عام و فضای مجازی به‌صورت خاص، این است که از آنها بصورت محدود استفاده کنیم؛ استفاده بی‌قید و حصر از فضای مجازی مصداق غرق شدن در این فضا است. منظور از استفاده محدود این است که بدانیم، رسانه در برخی موارد به درد ما می‌خورد و قرار نیست که همه ابعاد زندگی ما را کنترل کند؛ اما محدودیت عنوان کلی است. به‌صورت خاص این محدودیت‌ها چیست؟ لازم به ذکر است برای نگارش این بخش از کتاب «150 هشتگ» بهره گرفته‌ایم. استفاده ما باید محدود باشد به:
1. مکان: باید موقعیت را شناخت و دانست که کی از رسانه استفاده کنیم و کی استفاده
نکنیم. برای مثال زمانی که پدر خانواده با یکی ار فرزندان صحبت می‌کند استفاده از
تلفن همراه، معنایی جز بی‌احترامی ندارد. یا زمانی که درس خواندن استفاده از فضای
مجازی تمرکز و وقت ما را می‌رباید.[ یا مکانهای مذهبی مثل مساجد و هیئتها و مراکز عمی مثل مدارس]
2. زمان: [گاهی مواقع]، ساعت‌ها پای تلفن همراه خود می‌نشینند و به چت و وب‌گردی و اینستابازی می‌پردازند. شاید جالب باشد، برخی حتی از خواب خود می‌زنند و فضای مجازی را به خواب ترجیح می‌دهند. منظور از محدودیت زمان، رعایت حدود معقول، مطلوب و مجاز در کیفیت و کمیت استفاده از رسانه‌ها است.[مثلا بر اساس نیاز شما به فضای مجازی ، نه اینکه خودمان را وقف این فضا کنیم.]
3. قیمت: برخی در استفاده از اینترنت، به فکر هزینه های آن نیستند.[اینترنت رایگان از موارد سهل و ممتنع است که به ما قالب شده و به این راحتی هم از ذهن ما پاک نمی شود. باید به این مطلب برسیم که هیچ وقت شرکتهای ارائه کننده خدمات اینترنتی ضرر خودشان را بر نفع ما ترجیح نمی دهند.]
منیع :گرداب
